मन मनास उमगत नाही, आधार कुठे शोधावा

कुठून सुरवात करायची ह्या सुन्न मनाने?

अंतरा आणि मुखडा तर सर्वांनाच याद असतो गाण्याचा. जन्म आणि मृत्यु लक्षात असल्यासारखा. पण जगण्याच्या मधल्या ओळींचं काय? त्या तुम्ही कश्या म्हटल्या त्यावरच तर ठरतं, तुमच्या वन्समोअरचं.

पण मला पूर्ण खात्री आहे, आज जरी तुझं गाणं थांबलं असलं, तरी गाण्याचा आणि जगण्याचा वन्स मोअर तुला नक्की मिळणार आहे. जगण्याची तुझी मैफिल पूर्ण भरात आली असतांना, रसिकांचा रसभंग करण्याची इच्छा त्या नियतीला तरी कशी असणार?

काल परवाचीच तुझी पोस्ट, फेसबुकवरची. विचारत होतीस साऱ्या दोस्तांना, कोणते चॉकलेट्स आणू अमेरिकेतून तुमच्यासाठी? मी नकळत लिहून गेलो,त्या पैकी काही नको मला, तुझा आवाज देता आला तर बघ.आज माझं मन मलाच खातय. आवाज असा कुणी कुणाला देऊ शकतो का? किती हा माझा मूर्खपणा.

तुझा मखमली आवाज, हे नियतीने तुझ्या पदरात टाकलेलं अमूल्य दान होतं. माझ्या फाटक्या झोळीत ती भेट कशी मावणार होती?

जगण्यातली तुझी सळसळ, स्वतःला सिद्ध करण्याची प्रचंड उर्मी, अफाट परिश्रमाची तयारी, आणि झोकून देण्याची वृत्ती. ह्या साऱ्या गोष्टी कुठल्या कुठे घेऊन गेल्या तुला. तुझ्या मधुर आवाजाची गोडी, रसिक मनांत पाझरायला आताशा सुरवात झाली होती. मन धागा धागा म्हणत किती माणसं जोडलीस सहजपणे.

कितीकांची मने रिझवलीस तू मेंदीच्या पानावर गाऊन. पिंगा ग पोरी पिंगा गात कित्येक रसिकांना तुझ्या गाण्याभोवती पिंगा घालायला तू भाग पाडलस.

अशी जीवन गाण्याची मैफील ऐन भरात असतांना, तानपुऱ्याची तार तुटल्यासारखी तू अचानक, मैफिल सोडून का जावस?

बघ कुठून तरी दूरवरून तुझेच स्वर माझ्या कानात रुंजी घालतायत.

रात बाकी, बात बाकी, होना है क्या... हो जा ने दो!!

तुझी अखेरची पालखी निघतांना, तिचे भोई होतांना मी मात्र नकळत गुणगुणतोय....

मन मनास उमगत नाही

आधार कुठे शोधावा?

anilbagul1968@gmail.com